Als pubertje, toen ik voordracht en toneel volgde, heb ik enorm veel gedichten gelezen, gememoriseerd én op de muren van mijn kamer gekleefd ---so long SpiceGirls posters van de Joepie. Die liefde voor poëzie was een logisch gevolg van mijn liefde voor taal maar werd extra gevoed door van die door poëzie begeesterde leerkrachten Nederlands. Ik kan met de hand op het hart zeggen dat ik daar tijdens mijn middelbare schoolcarrière ettelijke exemplaren van voor het bord heb zien staan. Het is vooral hun schuld dat ik daarna voor Taal- en letterkunde koos en dat ik nog altijd zo ontroerd kan zijn door de perfecte combinatie van woorden (én vooral klanken) in onderstaand gedicht van Paul van Ostaijen.
Melopee
Onder de maan schuift de lange rivier
Over de lange rivier schuift moede de maan
Onder de maan op de lange rivier schuift de kano naar zee
schuift met de schuivende maan de kano naar zee
Zo zijn ze gezellen naar zee de kano de maan en de man
Waarom schuiven de maan en de man getweeën gedwee naar de zee
Geen opmerkingen:
Een reactie posten