34u single mom, een verslag

Om het verhaal goed te kaderen een paar droge feiten:

-Het verhaal gaat over afgelopen dinsdag.
-Michael moest op seminarie met het werk. Vertrek: dinsdag omstreeks 7u15. Aankomst: woensdag omstreeks 17u15.
-Maandag heb ik gewerkt tot 0u30, dinsdag en woensdag had ik gelukkig de korte shift.
-Dinsdag en woensdag waren tevens de tweede en derde dag van Olivia in een nieuwe crèche (na een korte crèchecarrière 'op een ander' die duurde van half november tot half februari).

Zoals u uit bovenstaande wel begrijpt, begon ik op dinsdag lichtjes onuitgeslapen aan mijn dag. En dat zal ik geweten hebben. 

Rond half negen stonden Olivia en ik op, we gingen in bad. So far, so good. Vervolgens besloot ik dat ik het drommeltje toch ook nog iets te eten moest geven, want met een nuchtere maag afzetten, dat gaat niet. Er is enkel oud brood. Correctie: Er is enkel een klein sneetje oud brood. Lees: eentje dat diep in de toaster zakt. Wanneer ik dat eruit probeer te halen verbrand ik mijn duim. Maar goed, het kind had tenminste eten. 

Ik propte nog rap wat pampers en reservekleding in mijn sakosj en deed mijn schoenen aan. Niet mijn all stars want ik ging toch maar efkes rap mijn dochter afzetten, maar mijn hoge hakken met rits, want die waren rapper aan. Vervolgens deed ik Olijfje haar schoenen aan en vertrokken we. Fiets buitenzetten en intussen zorgen dat Olivia de straat niet op loopt. Gelukt! Dikke duim voor deze mama. Ik gooi de voordeur dicht, en exact op dat moment besef ik dat mijn sleutel niet in mijn broekzak zit.

Bummer.

Gelukkig is het nog maar 9u20 en moet ik pas om 11u45 gaan werken. Ik besluit, first things first: Olijfje naar de crèche brengen. Ik begin gezwind te fietsen en zing nog wat van handjes draaien, kwestie van Olivia en passant ook nog wat te entertainen. We komen aan aan de crèche en wanneer ik naar haar 'Gibbon'groepje wandel (en Olijfje zich -heel toepasselijk- als een aapje aan mij vast begint te klampen), zie ik op het bord dat de pot kabeljauw schaft. Ik denk oei, want Olivia is daar volgens ons behoorlijk allergisch aan. Mijn volgende idee is, 'och, we hebben dat vrijdag nog gezegd, ze zullen dat wel niet vergeten zijn' (voelt u mij al komen?).

Ik zet Olivia neer op het bankje aan haar groep, prop alle spulletjes in haar kastje, doe haar schoenen uit en geef haar een dikke kus met de mededeling, 'speel maar goed met de kindjes, mama komt je straks halen'. We gaan de speelruimte binnen en ze zet het op een huilen. Wat zeg ik krijsen. Het hartje van deze mama zakt al in haar hogehakkenschoenen. Eén van de verzorgsters neemt haar over van mij terwijl de tranen over haar wangen rollen. Ik verman me, maak het afscheid kort en duidelijk en loop terug naar buiten. Ik hoor haar nog huilen tot ik een halve gang verder ben. 

Intussen krijg ik een smsje van Michael dat hij aangekomen is maar dat er wel veel file was. Mijn antwoord gaat als volgt: Ok, ik doe beter! (gevolgd door de synopsis van mijn ochtend: verbrande duim - krijsende dochter - buitengeslotenheid)

Vervolgens spring ik terug op mijn fiets naar huis, alwaar ik probeer de voordeur achtereenvolgens met de sleutels van mama haar huis, mijn fietssleutels én een oude bankkaart open te krijgen. Inbrekersstyle. 
Ik merk al snel dat dat niet lukt en besluit dan toch maar even de smartphone te gebruiken voor wat hij dient: internetten. Ik zoek de dichtstbijzijnde slotenmaker en bel hem om te vragen of hij langs kan komen. "Tuurlijk madammeke, tussen half twaalf en twaalf."  *zucht* Ik moet dus wel gaan werken om 11u45. Maar ik kijk al lang genoeg ProjectRunway om te weten dat dit mijn eigenste 'make-it-work-moment' is. Ik zeg de vriendelijke slotenmaker dat hij even mijn plaatsje moet openhouden en dat ik probeer wat te regelen met het werk.

Ik bel met de secretaresse, of het goed is dat ik tussen 10 en 11 ergens al wat voorbereidend werk kom doen om dan even overhuis te gaan en vervolgens terug te komen werken als ik weer sleutels heb. Allemaal goed voor haar. Opgelucht bel ik de slotenmaker met het goede nieuws. Terwijl ik dat doe laat ik mijn fietssleuteltje -van pure vreugde- rond mijn vinger draaien. Om in de spirit van de dag te blijven, glijdt de fietssleutel uit mijn handen, botst het op ons mooi keldergatdeksel en valt het dan met volle overtuiging de kelder in. 

Lovely. Dat kon er ook nog wel bij. 

Gelukkig is mijn werk, behalve 10 minuten fietsen ook gewoon een tramhalte of vier verwijderd van ons huis. Ik wandel naar de tram en besluit om het nuttige aan het aangename te koppelen en van de tramrit gebruik te maken om een kleine status-update te doen op Facebook, waarin ik vertel over mijn avonturen die plaatsvonden terwijl ik niet eens 2u wakker ben. Zo'n beetje medeleven op een hectische dag doet altijd deugd, nietwaar?

Nadat ik een dik half uur gewerkt had, vertrok ik vervolgens terug naar huis. Ik ben nog niet goed buiten of mijn gsm gaat: de slotenmaker om te zeggen dat ie op zijn vorige job vertrok en binnen 10 minuten bij mij is. Ik vraag hem beleefd om even aan de deur te wachten aangezien ik nog lang niet in de buurt ben. Immers, een slotenmaker dient betaald te worden en ik heb nooit veel geld op zak/in huis, ik moest dus nog even langs de vrienden van de bank te lopen. Turns out, elke bankautomaat in de buurt van het werk was of op, of buiten dienst of in het bezit van een stuk of 10 wachtenden.

Ik besluit dat ik het anders aan ga pakken voor mijn tweede 'make-it-work-moment' van de dag. Ik vertrek alvast met de tram en stap dan halverwege wel af. Zo gezegd, zo gedaan. Toen bleek dat ook daar de eerste automaat die ik probeerde buiten dienst was. Dan maar een andere. Deze was eentje in een 'sas', ik haal geld af en wil vervolgens terug naar buiten. Deur geblokkeerd, jolly! Ik kijk even rond en zie een paar knopjes, ik druk maar er gebeurt niets. Ik adem even in en uit en probeer nog een keer te drukken, nu wat langer, GELUKT! *insert vreugdedansje*

Vervolgens loop ik terug naar de tramhalte, waar -uiteraard- geen tram te zien is (de straat waarvan sprake is nogal recht dus er was echt niets in aantocht de komende 5 minuten). Ik denk, whatevs, te voet dan. Na 5 minuten rennen op mijn hogeschoenen beklaag ik me dat ik toch niet even de tijd had genomen om mijn all stars te knopen.

Hijgend en zwetend kom ik terug thuis aan, waar een vriendelijk wachtende slotenmaker ongeveer 5 minuten nodig had om de deur te openen zonder het bestaande slot te moeten verwijderen, al het papierwerk in te vullen én mij €79,5 armer te maken. Er was een blij weerzien met mijn sleutelbos (lagen op de verzorgingsmat van Olivia), ging mijn fietssleutels uit de kelder halen, dronk een glas water en rolde -volgens mij tevergeefs- even met de deo. Om dan terug op mijn fiets te springen, richting het werk. Om 12u stond ik daar in mijn uniformpje te blinken, en wat verloren rond te lopen aangezien ik al mijn werk al gedaan had. 

Crisis afgewend zo denk ik, vanaf nu wordt het beter. De uren gaan voorbij, terwijl ik op regelmatige tijden aan mijn drommeltje denk, maar flink ben aangezien ik niet de overbezorgde mama wil zijn die belt om te vragen hoe het gaat. Gelukkig is er genoeg afleiding op het werk, mijn collega die net uit vakantie komt arriveert en ik begin met het doorvertellen van de laatste nieuwtjes. 

Dan gaat plots mijn telefoon. Het is het rechtstreeks telefoonnummer van de Gibbons. Ik neem -met een klein hartje- op en de verzorgende vertelt me dat Olivia geen koorts heeft maar wel erg aan het overgeven is. Om het slechte nieuws wat te kaderen zegt ze dat Olivia in tegenstelling tot gisteren wel héél flink gegeten had. Op dat moment gaat er een lichtje branden in mijn hoofd. Wat heeft ze gegeten?, vraag ik. Ah, kabeljauw mevrouw. *zucht* Ik hang de telefoon op, bel naar onze huisdokter voor een afspraak en rond al mijn werk snel af om het dutske toch nog ietsie pietsie vroeger te kunnen gaan halen.

Thuis aangekomen (zonder overgeven onderweg, yay!) besluit ik even met Olivia in bad te gaan zodat ze wat opgefrist is vooraleer we terug de deur uit moeten voor onze doktersafspraak.

Wanneer we de badkamer binnenkwamen bleek dat ook één van de katten solidair was met Olivia en zich vomerend had laten gaan op de vloer. Awesomesauce. 
Kattenkots opgeruimd, met Olivia in bad (alwaar ze nog eens overgaf) en dan naar de dokter.

Over de rest van de avond kan ik kort zijn, Olivia is eigenlijk relatief snel terug opgekikkerd, waarna ze dat nog heeft gevierd tot dik na 23u., terwijl deze mama (die wel blij was dat ze het avondeten de dag voordien al had gemaakt, kijk zo op de valreep toch nog een meevaller) gewoon wilde slapen. Verder hebben we de centen die ik over had na de slotenmaker dan maar aan de dokter gegeven, Olivia hééft een visallergie, én een bewijsje daarvan voor de crèche. Eind goed, al goed.  

(Maar volgende keer ga ik toch eens vragen of ik niet mee op seminarie mag in plaats van Michael.)