Brieven aan Olivia - maand 12

Mijn lief Olijfje,

Je bent 1 jaar vandaag, en ik geef dat grif toe, het doet wat met mijn moederhart...
Hoewel ik je eerste levensjaarvideo en -album nog lang niet afgewerkt heb en slechts in een evernote-bestandje maandelijks opgeschreven heb wat ik niet wilde vergeten (so long maandbrieven) wil ik toch van de gelegenheid gebruik maken je vandaag even te schrijven.

Eergisteren, terwijl ik brownies bakte voor het feest van dit weekend, waren je papa en ik herinneringen aan het ophalen. Weet ge nog, dat dodelijk vermoeiende begin, dat kolf en verwarming mee naar boven sleuren-gedoe. Dat gehuil, al die zorgskes om haar gewicht en dat ge-overgeef altijd? Maar vooral, weet ge nog hoe verliefd wij ondanks dat alles vanaf seconde 1 waren en hoe exponentieel veel plezanter het altijd maar geworden is naarmate Olijfje meer een mensje werd, in plaats van een platte baby?

Jouw papa vertelde me dat er zo'n vader-dochter momentje was, waarbij jullie alletwee naar elkaar zaten te grijnzen en dat het vanaf dan anders was. En ook ik heb zo'n moment, voor mij is het keerpunt er gekomen toen je -ongeveer 2 maanden oud- eindelijk goed begon te drinken en bijgevolg begon bij te komen. Nu, een jaar na die moeilijke borstvoedingsstart drink je nog steeds je dagelijkse portie mamamelk. Maar waar je in het begin het vacuüm maar niet kon houden sta je nu recht, hang je quasi ondersteboven en lach je breed zonder ook maar één seconde je grip te verliezen. Vooral de momenten waarop je me diep in de ogen kijkt en breed lacht zijn de momenten die ik niet had willen missen en die ik alvast als mental image opgeslagen heb. Kwestie van te kunnen bovenhalen als jij hier als stampvoetende puber het huis terroriseert. *grapje* Uiteraard ben jij later de braafste puber ooit.

Maar, mijn lief Olijfje, wat ik het speciaalst vond dit jaar -en dat waarover ik tegen je papa regelmatig doorboom- is dat ik versteld sta van jou. Als persoontje, dat elke dag dingen leert en ons een nieuw facet van haar persoonlijkheid toont. Toen jij in mijn buik zat was je, hoewel dichterbij dan ooit én met naam en koosnaam bekend bij ons, toch een nobele onbekende. En intussen is dat onbekende mensje dat in mijn buik zat te zwemmen (en af en toe eens goed stampte) 'ons Olijfje' geworden.

Ons Olijfje, dat na een korte crèche-carriere nu zoveel gelukkiger is omdat ze weer gewoon altijd bij ons kan zijn. Dat elke dag met een lach op haar gezicht opstaat (en gaat slapen). Dat de slappe lach kan krijgen om de meest idiote dingen (deze week nog: niezen, met papa met de ballon spelen). Dat zichtbaar geniet van onze familydancepartys die we soms 's avonds houden. Dat niets liever doet dan in de draagzak/doek slapen en rondkijken. Dat geduld heeft tot op een zeker punt en dan ineens niets meer (mogelijk heb je dat van je mama. ;) Dat de grootste poezenvriend is (jouw eerste woordje was aai, al zeg je nu ook allerschattigst poedje: poesje en toen ik je daarstraks Muji supervoorzichtig zoentjes zag geven op zijn vacht, kon mijn hart helemaal bijeengeveegd worden...).

Ons Olijfje dat elk boek in huis wil onderzoeken. Dat het liefste deugenietengezicht kan trekken, waardoor ik altijd mijn best moet doen om serieus te blijven als ik je berisp omdat je weeral aan mijn kaarsen zit of zachtjes op mijn tepel kauwt. Dat graag in bad zit: het water spettert nooit hoog genoeg. Dat tegenwoordig heelder verhalen tegen zichzelf vertelt/zingt als ze aan het spelen is. Dat de klamp u vast aan uw mama-pose nu toch wel echt geperfectioneerd heeft (idem voor diezelfde pose bij papa trouwens). Dat altijd aan onze vingers wil lopen terwijl ze dat ook al alleen zou kunnen (lees: ze die vingers amper vasthoudt) maar er nog geen interesse in toont, doch er wel op staat alleen de trap op te klimmen (of de vensterbank for that matter). Dat op de allerschattigste manier dada zegt naar voorbijrijdende fietsers (nadat ze op de vensterbank geklommen is #kleineberggeit). Dat snel ziek is en de zwakke maag van haar papa geërfd heeft, maar gelukkig ook zijn lieve lach. Dat die lieve lach tevoorschijn tovert als we van groepsknuffel doen in de badkamerspiegel. Dat alles eet at, want die blauwe bessen (mama's lievelingsfruit) deze week wilde je zelfs niet proeven, dat was ne first, zou je dan toch ontdekt hebben dat je ook eten kan weigeren? Dat de schattigste warrige donshaartjes heeft bij't wakker worden. Dat op de liefste manier ooit haar neusje krult. Dat het beste gezicht trekt als ik na een werkdag terug binnenkom. Dat tegenwoordig zelfs blijft zitten als ik voorlees. Dat nu al een gevoel voor humor heeft en ons meermaals daags aan het lachen probeert te maken door te doen alsof ze hoest of op een gekke manier geluidjes maakt terwijl ze haar tong uitsteekt. Dat wel in de lucht getild wil worden maar steeds begint te huilen bij de kriebelenbuik in het omlaag komen. Dat elke keer schrikt als er aan de voordeur gebeld wordt. Dat met haar enthousiasme geen blijf weet als ik een liedje zing (en ik zing behoorlijk vals, dat mag u gerust weten). Dat tegen haar Papa papa zegt (tegen haar mama ook trouwens). Dat 'hallo' doet aan haar oor met alles van een duploblokje tot een echte telefoon. Dat ook andere dingen als geen ander leert associëren: de muis of afstandsbediening doen dingen bewegen op de computer, op eten wordt geblazen om het af te koelen en na het eten komen de kuisdoekjes boven, de borstel hoort bij het haar, de tanden bij de tandenborstel en -pasta, het aandoen van je jas bij 'dada', bij highfive hoort een klopje en bij bravo een klapje.

En bij ons, 'ons Olijfje'.

En hoewel ik wel kan huilen als ik denk aan dat echte kleine drommeltje dat een jaar geleden nog in mijn arm paste en ik eveneens lang en hard wil zeuren over hoe rap het gaat, kijk ik ook met heel mijn mamahart uit naar wat dit tweede jaar zal brengen, mijn minder klein drommeltje. Ik kijk uit naar vanaf april tem. augustus opnieuw 4/5 werken. Ik kijk uit naar zonnige dagen in het park. Naar de zoo. Naar gesprekjes met jou. Naar ijsjes eten. Naar Sinterklaas.

Naar jou zien groeien en bloeien zoals je dat het afgelopen jaar ook deed.

Tot slot: Lang zal je leven, zongen we gisteren en mijn gemoed schoot vol, vandaag zing ik het opnieuw, lang zál je leven en dat het een gelukkig leven mag zijn! Allergelukkigste verjaardag.

Ik hou van u, mijne kleine knollie,
je Mama x